یه اتفاق باعث شد چیز مهمی رو بفهمم. اینکه ما نمی تونیم از آدمها بخوایم رفتار درست رو داشته باشن، اما خودمون که می تونیم رفتارمون رو تغییر بدیم. نه؟ نباید توقع داشت همه آدم رو همونجوری که هست، یا فکر میکنه، یا واقعا داره رفتار می کنه ببینن.

انقدر چشم بندهای جدید و جور وا جور داریم که هر کی یه جور مارو می بینه.

مثلا وقتی داری توی سرما بستنی می خوری.

یکی رد می شه و می گه عجب احمقیه تو سرما بستنی ؟!

یکی دیگه می گه حقشه الان از گلو درد خفه شه. آی می خندیم.

یکی می خنده و می گه ایول چه باحال. چه کار جالب و چشم پر کنی. برم یه بستنی بگیرم کل بچه ها رو بخوابونم.

یکی آروم رد می شه و می گه آه چه دل خچسته و خوشی داره. کاش منم می تونستم انقدر خوش و بیخیال باشم.

دو نفر که دارن پچ پچ کنان از کنارت رد می شن متوجهت می شن و به هم می گن،

امان از جوونهای امروز. به جای اینکه به فکر زندگی باشن فقط می خوان جلب توجه کنن. (دریغ از اینکه تو داری واقعا زندگی می کنی. حتی با یه بستنی توی هوای سرد)

یکی رد می شه و چیزی نمی گه. انقدر مشغول خودشه که حتی تورو نمی بینه. (البته من فکر می کنم این یکی حداقل مشغول یه چیزی بهتر از بقیه س)
و...

خلاصه می بینی؟ هر کی یه چشم بند داره و ما رو یه جور می بینه، در حالیکه این کار فقط یه بستنی خوردن ساده س، حالا گیرم تو هوای سرد. و تو شاید به هیچ کدوم از اینها فکر نمی کردی. فقط داشتی بستنی می خوردی چون اون لحظه دلت بستنی خواسته!!!

حالا وقتی موضوع به حرفهای مهمتر و جاهای بزرگتر می رسه که دیگه واویلا.  انقدر مورد قضاوتهای اشتباه قرار می گیری که وقتی یکیشون رو می شنوی سرت گیج می ره. اما خوب چیکار می شه کرد؟. نمی شه که آدم مدام شیپور بدست بگیره و فریاد بزنه بابا، اشتباه متوجه شدین. من این نیستم و اونم و هزار تا توجیه و حرف دیگه که تازه آخرشم چی؟ بهت می گن نگاه کن چقدر دوست داره خودشو خوب جلوه بده.

بهتره خودمون عوض شیم یا رفتارمون رو تا جایی که می تونیم تغییر بدیم و باقیش دیگه کاریمون نباشه که کی چی فکر می کنه.

ما آدمها اینجورییم دیگه. نمی شه ازمون دلخور شد!!!

بفرمایین توت...