امروز یه چیز بزرگ یاد گرفتم. زیر درخت توت روی نیمکت نشسته بودم و
سعی می کردم کتاب بخونم اما فکرم بدجوری درگیربود. درگیر عشق
ورزیدن و عشق رو فهمیدن و ... ناگهان توتی روی زمین زیر پام قل خورد.
نگاه که کردم دیدم همینطور توتهای درشت و آبدار روی زمین می ریزند.
می دونی، با خودم فکر کردم عشق واقعی یعنی این. عشق را باید از
درخت یاد گرفت. درختی که شیره جانش رو که با این همه سختی و
مشقت، صبر و تحمل و کاملا بی دریغ نثار ما می کنه. میوه هایی که
اگه درست ببینیشون سرشار از عشق درختن، روی زمین می افتن
و ما بدون اینکه به اهمیت و ارزش اونا پی ببریم بی تفاوت از کنارشون
رد می شیم و یا لگدشون می کنیم یا اونقدر می گذاریم روی زمین
بمونن تا خشک بشن. اونوقت این برای من یه سؤاله.چرا این درخت
واسه ساختن میوه هایی که هیچوقت خدا ارزششون دونسته نمی
شه این همه تلاش می کنه؟ و جوابش شاید این باشه که ذات درخت
سرشار از عشقه و جز این نمی تونه باشه...
بعد توتی رو که زیر پام افتاده بود برداشتم و با عشق تمام خوردم.
آره این یه هدیه بود. با دیدن اون درخت یاد مردی افتادم که سرشار
از عشقه و من دارم سعی می کنم بشناسمش.
مردی که مثل درخت توت می مونه.
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
