باید کمی فاصله گرفت
از دنیا و مردم آن،
با مردم خندید، با مردم بود و اما
باید در میان تمامی آنها، تنها بود
باید گریستن از درد را آموخت
باید خنده تلخ و گریه شیرین را با آغوش باز پذیرفت
باید آغوش باز کردن آموخت
باید فراموش کرد و فراموش نکرد فراموشی را
آری باید فراموشی را آموخت
باید دل سپرد و رها کرد
و نه به هر کس، به آنکه تنها دل از اوست
و دل سپردن آموخت بی تمنا
در تنهاییم تنهایم مگذار
آری، اکنون می بینم که تنهایی برایم بهتر است
بهتر از هر دارویی،
در دل شکسته ام خانه گذار
هر چند خانه خرابه ای بیش نیست
و من مهمان نوازی نمی دانم
بیا و مهمان همیشگی این ویرانه باش...

نوشته شده در پنج شنبه 89/2/30ساعت 8:27 عصر توسط نظرات ( ) |