ساری شروع به خواندن کرد،
اما او نشنید...
فریاد برآورد: خدایا با من حرف بزن.
آذرخش در آسمان غرید،
اما اعتنایی نکرد...
به اطراف خود نگاه کرد و گفت: پس تو کجایی؟؟؟
ستاره ای درخشید،
اما ندید...
فریاد کشید: خدایا یک معجزه به من نشان بده.
کودکی متولد شد،
و اما باز توجهی نکرد...
در کمال یأس فریاد زد: خودت را بمن نشان بده، بگذار ببینمت.خواهش می کنم.
پروانه ای روی دستش نشست،
آن را پراند و راهی شد...
خدا را گم می کنیم، در حالی که او در نفسهای ما جریان دارد...
خدا اغلب در شادیهای ما سهیم نیست...
تا به حال چند بار خوشیهایت را آرام و بی بهانه به او گفته ای؟!...
تا به حال گفته ای که چقدر خوشبختی؟!...
که چقدر همه چیز خوب است؟ که چه خوب که او هست؟!...
خدا همراه همیشگی خستگیهای ماست زمانی که خسته و درمانده به طرفش می رویم...
خیال می کنیم تنها زمانی که به خواسته خود برسیم ما را دیده و حس کرده...
اما گاهی بی پاسخ گذاشتن خواسته ما نشان لطف بی اندازه به ماست...
تا خدا هست جایی برای نا امیدی نیست...
(داستانی از یک دوست)
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
