شعر من بی قافیه ست
هست اما در درونش ، نیست کس دریابدش
هست زیبا دلنشین ، حرف دل هم آن و این
نیستش یاری غنی تر از وفا
جز من یه لا قبا ، من که شاعر نیستم
می نویسم هرزگاهی چند خطی از دلم
اما نمی دانم چرا ، شعر من بی قافیه ست
گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد، سهراب گفت
ولی انگار در این دیر وفا ، هیچ کس سهراب نیست
و نمی خوانندش، مرتبه ای حتی
شعر من بی قافیه ست
قافیه سازی نکن ، سعی کن دل باشدت
قافیه ها رفتنی است
از سرت بیرون کن این پندار را
تا که لاله ماندنی است ، شبدران هم رفتنی است
تا که تانی بار برگیر و برو
سخنت کوتاه کن
سخن بیهوده می باید که کوتاه شود
شهر بی قافیه ات را بر بگیر و بنشین روی هوا
تا که شاید آنجا
شعرت باور کنند...

نوشته شده در شنبه 89/1/7ساعت 9:58 عصر توسط نظرات ( ) |