احساس غریبی دارم.البته در اوج غریبی احساسی است آشنا.
تنهاتر از همیشه می بینم خودم را.
چه زندگی پوچی. چقدر همه چیز عادیست.
حتی دوستی ها. حتی دوستان.
و کجاست دوستی که بماند؟ که واقعا باشد؟
انتظار کشیدم. روزها و ماه ها و سالها و ...
و در پایان تنهایی نصیبم شد.
باز خندیدم و بخشیدم. مثل بزرگترها.
اما به خدا من بزرگ نیستم.
به خدا کودکی بیش نیستم که دست نوازشی می طلبد.
آغوش گرمی که بتوانم در آن آرام گیرم.
شانه هایی که تکیه گاه باشد.چشمانم را ببندم، نفسی عمیق
و دل بسپارم.
و اما کجاست دلی که به آن بسپارم و دلی که به آن بسپارم؟!
در با تو بودن تنها بودم، در بی تو بودن تنها هستم، در تنهایی هم آه
تنهایم...
می ترسم خدایا، می ترسم.
همواره خواستم قوی باشم، بزرگ باشم، یکه و تنها راست بایستم
و حالا، می خواهم فریاد بزنم
من کودکی بیش نیستم
و به خدا می ترسم
من از تاریکی، از تنهایی ، از بزرگ بودن می ترسم...
عاشق عشقم و از شعله آن تر شدنم
عاشق عاشق و بی پر شدنم
عاشق عاشقی و درد به یکسر شدنم
عاشق راه دل و در پی او گم شدنم
گم شدن در پی تو یکسر و تن جان شدنم
عاشقم،عشق کجا،یار کجا
عاشقم ، لحظه دیدار کجا
تا که جانا بپذیرد دل من
او کجا،دل به کجا، من به کجا
عاشقم عاشق دلدادگیم
عاشق پا به زمین بسته نبودن، پی آزادگیم
عاشق عمق سکوتم در عشق
درد از جان بربودم در عشق
من که عمری به طلب ساخته ام
عاقبت پای سجودم در عشق
راه پیدا شد و من زنده شدم
من که آزاده بدم بنده شدم
بنده ام بنده دلدار منم
آنکه شد یکسره با یار منم
بپذیرم، بپذیرم جانا
من که در عشقت اسیرم جانا
دستم از هر دو جهان کوتاه است
یاریت را مدریغم جانا
گر نبینی منم این بنده حقیر
در رهت پای نگیرم جانا
عشقم از من بپذیرا که تویی
تو همانا و همانا، جانا ...
و چه زود بازی تمام می شود...
تا قلبم با من لب به سخن گشاید
اما، صدایی جز سکوت نیامد.
آری، صدای قلبم ساکت است. ساکت و بی صدا.
از تپیدن گویی دیری است خسته، اما همچنان امیدوارانه می تپد.
چراکه تپیدن زیباست، اگر آن را بفهمی و گرچه سخت بسی سهل.
صدایت را در سکوت زیبایت می شنوم ای که در منی
و دوستت دارم امیدوارانه...
توی بارون
می چکم از روی ناودون
می ریزم روی زمین
پخش می شم
می بینم آدمها رو
رنگ وارنگ
پشت اون نگاه خیره
یکی آروم آروم داره می میره
یکی سخته
یکی نرم
یکی تنها ، منتظر
واسه داشتن فقط یه جای گرم
یکی غرقه، یکی سیراب
اما نه خوب که نگاشون می کنم
می بینن زندگی رو فقط شبها
خواب به خواب
یکی عاشق، یکی مجنون
یکی تنها، مثه من، عاشق بارون
یکی خوابه، یکی بیدار
یکی مسته، یکی هوشیار
یکیم دیده به در، منتظر دیدن یک لحظه یار
بین این دلهای رنگی
که هر کدوم یه جنسین، شیشه ای، سنگی
داهایی پیدا می شن مثه بلور هفت رنگ آسمون
رنگین کمون
که نمی شه دیدشون
کم کمک، یکی یکی تو مه و بارون
دیگه دیده نمی شه، اثری از آدمها و دلهاشون
دیگه نیست صدایی از او سر فریاد ولی
منم و خیابون سرد و از آدم خالی
که منم باید برم به سرنوشت
سبک بشم اوج برم
اونجایی که دفتر منو نوشت
که شاید باز برسه روزی که
توی بارون، بچکم از روی ناودون تو خیابون
ببینم تمام اون آدمها رو
ولی این بار آزاد
عاری از نقابها و
با دلی شاد...
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
